Een omvangrijke bron van informatie uit vroegere tijden is het archief van de Leeuwarder Courant. Zo kwam ik onlangs onderstaand bericht tegen dat volgens mij een plekje verdiend op dit blog.
Leeuwarder Courant 14 november 1957
Van de vroege morgen tot de late avond is Sjoerdje Kuiken (19) bezig met kopjes. Overdag is zij serveerster in de lunchroom van de fa. Peek aan de Voorstreek, waar zij de bezoekers van kopjes koffie-met-wat-er-bij voorziet en in haar vrije tijd tekent en schildert zij, bij voorkeur kopjes.
In de bakvistijd zijn er héél wat meisjes die tekenaspiraties hebben; ze krabbelen elke stukje papier vol met ranke, slanke figuurtjes en dromen ervan eens modetekenares te worden. Maar meeste verdwijnt deze liefhebberij uit de schooltijd, zodra zij aan het werk gaan – en meestentijds is het beroep heel wat prozaïscher dan zij zich hadden voorgesteld – of verkering krijgen. Bij Sjoerdje bleef niet alleen de liefhebberij, maar deze neemt nog steeds een belangrijker plaats in haar leven in.
Sjoerdsje vult de koffiekopjes
Och, de museumdirecties staan bij Sjoerdje thuis – zij woont in Minnertsga – nog niet in rijen voor de deur om te vragen of zij niet eens een expositie van het werk van dit Friese meisje mogen verzorgen. Ze zullen zelfs wanneer zij hun deskundig oog laten gaan over dit met liefde en ambitie vervaardigde werk, tal van fouten kunnen aanwijzen. De proporties deugen niet overal en het is duidelijk, dat de jeugdige schilderes een tekort aan materiaalkennis heeft. Maar dat weet Sjoerdje Kuiken zelf gelukkig allemaal best en zij pretendeert niet de begenadigde kunstenares te zijn. Ze tekent en schildert louter voor haar genoegen, hetgeen overigens niet wegneemt, dat zij probeert tot zo goed mogelijke prestaties te komen. Daarom ook volgde zij een schriftelijke tekencursus en daarom heeft zij contact gezocht met een andere amateurschilder in Minnertsga.
Aanvankelijk beperkte Sjoerdje zich tot potlood- en krijttekeningen (krijt, nu ja, ook wel eens wenkbrauwstift) later ging zij over op waterverf en sedert enige tijd maakt zij ook olieverfschilderijtjes. Het kopiëren van foto’s van kinderen gaat haar vlot af en de ‘opdrachtgever’ zijn vol lof over de gelijkenis. Hier en daar boort de serveerster-schilderes haar fantasie aan door een andere achtergrond te maken en het merkwaardige is dat deze gedeelten lang niet het slechts zijn.
Het zou aanbeveling verdienen, dunkt ons, wanneer Sjoerdje Kuiken haar enthousiasme en ambitie een hechte bodem van scholing kon geven. Zolang zij niet officieel les krijgt zit er maar één ding op: tekenen, tekenen en nog eens tekenen. En dat doet ze dan ook, zelfs van achter het buffet, wanneer er in de lunchroom ‘kopjes’ zitten, die het tekenen waard zijn.
Lieve Sjoerdje
Ik weet niet of je je mij nog herinnert. Ik was een vriend van Peter Peek. Wij zaten naast elkaar op de Wissedwinger-Mulo. Ik kwam begin 1955 voor het eerst in de lunchroom waar ik voorgesteld ben aan mevrouw Peek die in een wit schort aan een tafeltje in de lunchroom zat. Ik heb nooit geweten dat je tekende/schilderde. Wieke, de weduwe van Peter woont in Friesland in de buurt van Stiens. Ik ben de naam van het dorp even kwijt. Haar zoon Simon heeft een restaurant op het Grootzand in Sneek. Dat was het voor even.
Hartelijke groet
Sjoerd
P.s. ik was destijds een beetje verliefd op je.